All of Me (Gerald Marks en Seymour Simons)

https://youtu.be/Sr_EX9Ppfjw?si=EEKxyDGfznNUAp9p

https://youtu.be/Sr_EX9Ppfjw?si=EEKxyDGfznNUAp9p

"All of Me" werd geschreven in 1931 door Gerald Marks en Seymour Simons. Het is een romantische ballad met een speelse, jazzy vibe, die al snel een standaard werd in de jazz- en swingwereld.

Het nummer heeft een eenvoudige, maar pakkende melodie, perfect voor improvisatie. De tekst is lief en een tikje melodramatisch, met regels als "All of me, why not take all of me? Can’t you see I’m no good without you?" Het combineert romantiek met een lichte zelfspot, wat het tijdloos maakt.

De eerste opname was door Belle Baker in 1931, maar het werd pas echt beroemd door versies van grootheden als Louis Armstrong (1932) en Mildred Bailey. Armstrongs versie, met zijn kenmerkende schorre stem en trompet, gaf het nummer een enorme boost.

Frank Sinatra (1948) bracht een suave, 'crooner-versie' die het nummer naar een breder publiek bracht.

Billie Holiday en Ella Fitzgerald gaven het hun eigen unieke draai, met Holiday’s emotionele diepte en Fitzgerald’s scat-improvisaties.

Moderne versies zijn er van artiesten zoals Michael Bublé en zelfs Willie Nelson, die er een country-jazz-twist aan gaf.

Het nummer is opgenomen door talloze artiesten en verscheen in films, tv-shows en Broadway-producties, zoals de musical Anything Goes. Het is een favoriet in jamsessies omdat de akkoorden en melodie zo toegankelijk zijn voor improvisatie.

"All of Me" is een van de meest gecoverde jazzstandards ooit, met meer dan 2.000 opgenomen versies volgens sommige schattingen. Het wordt nog steeds gespeeld in jazzclubs, van New Orleans tot Tokio.

Toen Louis Armstrong het nummer in 1932 opnam, stond hij bekend om zijn losse, improviserende stijl. Volgens een verhaal in Jazz Anecdotes van Bill Crow gooide Armstrong tijdens een opnamesessie de bladmuziek in de lucht en zei: “Waarom al die noten? Ik speel het zoals ik het voel!” De technicus zou in paniek zijn geraakt, maar het resultaat was een iconische versie die de standaard zette voor toekomstige covers.

In de jaren ’40 speelde een jonge Count Basie het nummer tijdens een jamsessie in Kansas City. Een overenthousiaste pianist gooide er per ongeluk een totaal verkeerd akkoord in, wat leidde tot een hilarische stilte in de band. Basie, altijd een showman, lachte en zei: “Man, dat was zo fout dat het bijna goed klonk!” Ze speelden verder, en het publiek merkte niets.

Tijdens een live-optreden in Las Vegas in de jaren 50 zong Frank Sinatra "All of Me" en vergat hij halverwege de tekst. In plaats van te stoppen, improviseerde hij met: “Take my lips, take my arms, heck, take my shoes if you want!” Het publiek lag dubbel, en Sinatra maakte er een running gag van in latere shows.

In een jazzclub in New York organiseerden ze ooit een open mic-avond waar amateurs "All of Me" mochten proberen. Een dappere ziel dacht dat hij de scat-stijl van Ella Fitzgerald kon nadoen, maar het resultaat klonk meer als een kat die over een piano rende. De band speelde onverstoorbaar door, maar de barman schreeuwde: “Geef die man een drankje, hij heeft het nodig!”

Toen John Legend zijn hit "All of Me" uitbracht in 2013, waren sommige jazzpuristen verontwaardigd dat hij “hun” klassieker leek te “stelen”. Een grappige tweet van een jazzfan ging viral: “John Legend noemt zijn lied ‘All of Me’? Dat is alsof je een nieuwe auto ‘Model T’ noemt!” Legend reageerde sportief en zei in een interview dat hij een groot fan is van de jazzversie en dat het een eerbetoon was aan de standaard.

Het nummer verscheen in films als Lady Sings the Blues (1972) en Meet Me in St. Louis (1944, in een arrangement). Het werd ook gebruikt in series als Mad Men, waar het een nostalgische sfeer toevoegde.

De akkoordprogressie (I-vi-ii-V en variaties) is zo standaard dat jazzstudenten het vaak als huiswerk krijgen. Een leraar zou ooit hebben gezegd: “Als je ‘All of Me’ niet kunt spelen, mag je mijn klas niet uit!”

Het nummer combineert een simpele, universele boodschap van liefde met een melodie die zowel romantisch als speels is. Jazzartiesten houden ervan omdat het een canvas biedt voor improvisatie, terwijl zangers het waarderen om de emotionele tekst. En laten we eerlijk zijn: wie kan weerstaan aan die charmante regel “Take my heart, I’ll never use it”?

Volg ons op Facebook: https://www.facebook.com/groups/jjband/

Groetjes - de JJ Band